Blog

Woensdag 17 mei en donderdag 18 mei
De MAN-bedrijfswagen van Roordink BV  is door de trouwe laadploeg weer perfect volgestouwd met noodhulpgoederen. We richten ons deze keer op 4 losadressen in de Oekraïne: Zhytomyr, Vinnitsa, Moekatsjeva en Nagydobrony. De bus is geladen met houdbaar voedsel, hygiënische producten, sondevoeding, kleding en nog wat apparatuur.

Om 20.00 uur rijden Hendrik en Kees richting het oosten. De reis verloopt spoedig tot nabij Nossen. Daar krijgen we een klapband. Ook in Duitsland is het “Himmelfahrtstag”. Het is niet gemakkelijk een monteur te vinden die de band komt vervangen, maar om 6.00 uur ’s morgen verschijn een alleskunner die er van geniet om de band te vervangen. Om 7.00 uur rijden we weer. Via Polen rijden we, met hier en daar wat files, naar de grensplaats Budomierz. Binnen 2 uur passeren we de Pools-Oekraïense grens. Bij zo’n grens kom je allerlei mensen tegen die bijzondere dingen aan het doen zijn. Twee jonge mannen die terreinauto’s in Engeland op de kop tikken en die vervolgens aan het Oekraïense leger overdragen, Twee Deense jongens die, net als wij hulpgoederen brengen, Een vrouw van het Rode Kruis, die zich er na 20 jaar grenservaring, nog over opwindt, dat alles zo lang moet duren. We rijden door naar Lviv en merken dat één van onze voorlampen het niet doet.

We sluiten achter de rode lampen van een vrachtauto aan, die wonderwel ook naar Lviv rijdt.

Via Google een hotel gezocht in Lviv. Als we daar aankomen, zwaait de deur open, worden we met alle egards ontvangen en naar onze kamers geleid. Als we weer beneden komen vragen ze ons waar de andere gasten blijven. Jullie zouden toch met z’n vijven komen? Dat blijkt dus niet zo te zijn, maar we hebben in ieder geval mooie kamers in een oud historisch hotel. ’s Morgens vragen ze ons of we geen last gehad hebben van het luchtalarm. Maar wij waren na een nacht doorrijden, blijkbaar zo lekker moe, dat we geen luchtalarm hebben gehoord.

Vrijdag 19 mei
Om 8.00 uur vertrekken we na een goed ontbijt richting een collega-ingenieursbureau, gespecialiseerd in GIS-data. Onderweg proberen we nog de reserveband te wisselen, maar ze hebben het type band niet op voorraad. Adriiana Pavlyshyn heet ons welkom bij het bureau. Een interessant gesprek volgt met herkenning op veel raakvlakken. We spreken af om door middel van een aantal proefprojecten te gaan samenwerken en uit te vinden waar we elkaar kunnen versterken. Om 11.30 nemen we afscheid en rijden richting Zhytomyr. Onderweg zijn er wegblokkades. Op een pauzemoment komt er plots een straaljager laag overvliegen. Op het moment dat je jezelf de vraag stelt of er een rode of blauw/gele sticker op zit, is hij al voorbij. We vragen onze contactpersoon in Zhytomyr, Zhannah, of zij een juist type band kan leveren voor onze bus. Om 17.00 uur zijn we op locatie in Zhytomyr en kunnen we gaan lossen. Per losplaats zijn door de laadploeg, de goederen gemarkeerd met een kleur. We vragen welke goederen het meest worden gewaardeerd, maar Zhannah vindt die vraag moeilijk. Er is hier aan alles gebrek. De vluchtelingen komen met één tas en de kleren die ze aan hebben, uit de steden in het oosten en zuiden en krijgen hier een kamer. Dan ben je werkelijk blij met alles. Ook kleding en beddengoed. Dan is er een televisieploeg die opnamen maakt voor de landelijke uitzending en neemt een interview af waar we vandaan komen, hoe de mensen in Holland denken over de oorlog en vooral waarom we komen. Zhannah meldt dat ze de juiste band heeft kunnen regelen. Bij een “tyrecenter” wordt de band gewisseld. Zhannah brengt ons daarna naar het restaurant waar we gezamenlijk wat gaan eten. Dan blijkt dat ze zelf een lekke band heeft. Ook die moet weer gemaakt. Tijdens het eten komen de verhalen van de oorlog, de foto’s waar we vroeger woonden, de broer die in het leger dient en de familie die nu in heel Europa woont. En de onzekerheid hoe lang het allemaal nog gaat duren. Het is alweer laat als we naar bed gaan.

Zaterdag 20 mei
’s Morgens vroeg eerst een wandeling. De “dorpelwachter” van de nabijgelegen grote kerk begint, breed gebarend, een verhaal. Het deert hem niets dat we hem niet verstaan. Na de wandeling richting Vinnitsa. Om 10.00 uur ontmoeten we Koen Carlier bij de Metro groothandel. Hier kopen we, met de kortingskaart van Koen, voedsel in voor het kindertehuis in Nagydobrony. Tijdens de lunch praten we bij met Koen. Hij brengt via zijn stichting veelal Joodse vluchtelingen op in het oosten van de Oekraïne en brengt ze naar Moldavië, vanwaar ze verder reizen naar Israël. Hij heeft net een vrouw, zonder benen, opgehaald in Kharkiv. Ook zorgt Koen voor de voedselvoorziening van diverse gaarkeukens in de grote steden. De tijd is eigenlijk te kort. We lossen nog 3 fietsen en wat pakketten die uit Nederland voor hem zijn meegegeven. Dan vertrekken we naar Nagydobrony. Ondertussen denken we na over de voorlamp. Die is nog steeds niet vervangen, maar de verlichting zullen we met de reis door de Karpaten hard nodig hebben. Als we een uurtje rijden, filosoferen we, hoe mooi het zou zijn als we hier in de “middle van nowhere” een MAN-bedrijfswagencentrum tegen zouden komen. Wat schets onze verbazing als we opeens een groot billboard zien met de tekst “MAN bedrijfswagencenter – 10km”. En jawel, een gloednieuw bedrijf – de bestrating wordt nog aangebracht – met precies het juiste lampje op voorraad. Een monteur, die precies bij het lampje past en tangetjes die voor het lampje zijn gemaakt, fikst hij de klus voor 10 euro. De weg door de Karpaten is schitterend maar lang. De kwaliteit wisselt van over het algemeen uitstekend asfalt tot helemaal geen weg.

Onderweg zijn we gespitst op de Karpataanse bbq. Daar hebben we goede ervaring mee.

Maar er komen helemaal geen bbq’s langs. We zullen moeten kiezen of nu ergens eten of blijven rijden met de kans op helemaal geen eten. We kiezen voor het eerste. Na de maaltijd rijden we door en zien na 5 km de bbq waar we steeds al naar zochten. Hier in de Karpaten zie je geen sporen van de oorlog. In Moekatsjeva lossen we de goederen voor Dianne en Petro. Een echtpaar dat zich al 20 jaar inzet voor allerlei mensen en organisaties met hulp voor de allerarmsten. We wisselen wat ervaringen uit en rijden verder naar het kindertehuis in Nagydobrony en maken nog wat plannen. We zijn niet alleen. Stekende muggen, blaffende honden en brullende kikkers begeleiden ons hierbij.

Zondag 21 mei
Om 8.00 uur schuiven we aan bij het ontbijt in het kindertehuis. Hier verblijven ongeveer 80 vooral jonge kinderen, die geen verzorging meer kunnen ontvangen van hun ouders. Om 8.30 uur lossen we de bus met de kinderen. Prachtig om dat zo met elkaar te doen. We hebben ook wat verrassingen meegebracht in de vorm van limonades en koeken. We nemen ook koeken en limonade mee naar de kerkdienst die we bezoeken in Dobron-Zuid. Jussy, de voorganger, die we al heel lang kennen, gaat voor in de dienst, waar vooral vrouwen en kinderen van de gipsybevolking aan deelnemen. Tijdens de dienst wordt de limonade en de koekjes uitgedeeld. We zijn hier echt samen en hoewel we elkaar niet verstaan, vormt dat geen hindernis. We worden uitgezwaaid en gaan richting grens bij Chop. Aan de Oekraïense kant worden via de diplomatenroute snel doorgelaten. Aan de Hongaarse kant duur het echter 3 uur. De grenswacht haalt ieder half uur 3 auto’s op. Alles gaat op het gemak, terwijl er een eindeloze rij auto’s wacht in de brandende zon. Wij hebben even moeite met onze sympathie  voor Hongarije en spreken dat ook maar duidelijk naar elkaar uit. Aan de Hongaarse kant ontmoeten Jurjen en Ruth. Ons projectteam voor Transkarpatië. We overleggen de situatie in het kindertehuis. Door de oorlog vertragen subsidies, komt er minder hulp binnen en zijn de mannen opgeroepen voor de dienstplicht. Tegelijkertijd zoeken juist veel jonge kinderen een plaats. Er is veel te organiseren en te regelen. Na deze laatste ontmoeting rijden we naar Bratislava in Slowakije voor de laatste nacht.

Maandag 22 mei
We vertrekken vroeg. 6.30 uur pakken we ontbijt en direct daarna gaan we richting huis.

Een voorspoedige reis tot Dusseldorf. Daar worden we overvallen door regen- en hagelbuien die zo groot zijn, dat er heftige modderstromen ontstaan die over de snelweg spoelen. Alle verkeer komt tot stilstand. Je ervaart even de kracht van water en beseft dat in zo’n modderstroom alles wordt meegesleurd als de omvang toeneemt. Daarna schijnt ook weer direct de zon en arriveren we rond 21.00 uur weer in Nederland. Dan hebben we er totaal 4465 km op zitten en spreken naar elkaar uit dat het toch iedere keer weer het mooiste is om de mensen ter plaatse te ontmoeten en ze te kunnen helpen met de praktische dagelijkse benodigdheden.