Blog

Dinsdag 16 oktober

Dit keer 2 bussen. De bussen zijn weer afgeladen vol. Medische en hygiënische materiaal, kleding en voeding. De laadploeg heeft efficiënt geladen, want er moet op verschillende plaatsen worden gelost. Tom Verburg en Johan Buitelaar vormen het eerste team. Zij rijden in een bus die ter beschikking is gesteld door JOBO BV. Martin van Dolderen en Kees Boot zijn team twee, met de bus van de BOOT Development Foundation. Woensdag 16 oktober, half elf ’s avonds, vertrekken we met goede moed. In Apeldoorn maken we een pitstop en worden door het thuisfront wat vergeten spullen na geleverd. In de nacht kunnen we prima doorrijden en in de vroege morgen passeren we de Duits-Poolse grens.

Woensdag 17 oktober

We besluiten de grensovergang in de E40 naar Lviv te nemen en tot onze verbazing staan we bijna gelijk al voor de slagboom en kunnen we doorrijden naar de controleposten. Het enigste probleem hebben we aan onszelf te danken. We hebben de documenten alleen digitaal bij ons en de douane wil graag een echte papieren versie. Dus naar een kantoortje vol kabels, computers en kopieermachines. Nog niet eens een heel eenvoudig klusje, maar een kwartiertje later hebben we onze analoge documenten en is verdere afhandeling een kleinigheid. ’s Avonds om half twaalf arriveren we in Vinnitsa en slapen daar heerlijk in “ons” hotel.

Donderdag 18 oktober

Best vroeg zitten we aan ons ontbijt. Dat is voor ons geregeld en we hebben gelijk door dat we hier niet de gehele dag op kunnen teren. Omdat we om negen uur bij Koen moeten zijn, laten we het erbij en gaan kleding lossen bij de opslag van Koen. Hier ontmoeten we ook zijn vrouw Ira, verschillende oude bekenden uit de laadploeg en een ouderling van de kerk die ook op het terrein staat. Koen laat ons een gedeelte van het terrein zien wat hij graag gedeeltelijk wil overkappen voor openluchtbijeenkomsten. Ook in de enorme kerk, met 3 galerijen boven elkaar, nemen we nog een kijkje. Met Koen en Ira rijden we naar de opslagplaats van Pavel en Victoria, op een oud industrieterrein. Zij brengen hulpgoederen naar de frontlinie. We worden hartelijk ontvangen en lossen de rest van onze hulpgoederen. Ook brengen we hier 10 speciale matrassen voor een psychiatrisch hospitaal in Shoska, vlakbij de grens met Rusland. Daarna rijden we met Koen naar Bratslav. Daar bezoeken we een lokaal holocaustmuseum en een monument aan de rivier de Bug, waar de nazi’s in de tweede wereldoorlog 250 weeskinderen hebben verdronken in een wak in de bevroren rivier. Daarna eten we bij een Joodse familie en lossen we voedselpakketten. Tenslotte bezoeken we een verzorgingstehuis waar (demente) bejaarden verblijven. Het is gehuisvest in een oude gevangenis. Voor je gevoel ga je 100 jaar terug in de geschiedenis. Maar er zijn plannen voor verbetering en hier en daar wordt hard gewerkt aan de renovatie van de gebouwen. In plaats van 12 bejaarden op een kamer van 13 x 5 meter, naar 2 bejaarden in kamertjes van 5 x 3 meter. Onze hulp is hartelijk welkom, maar we moeten ons eerst eens bezinnen, waar je hier moet beginnen. Na een maaltijd onderweg komen we om zeven uur ’s avonds terug in Vinnitsa en besluiten we door te rijden naar Zhytomyr. Het wordt een wonderlijke tocht. De weg is hier en daar opgebroken, maar we zien niet meer waar de strepen staan en hoe de wegomleggingen zijn aangegeven en belanden soms midden tussen de shovels en kranen. Naast ons zien we auto in de berm stuiteren. Die is ook de belijning kwijtgeraakt. Als we een vrachtauto inhalen is de linkerbaan plotseling voorzien van een wegafzetting. Om half twaalf arriveren we in ons hotel. Dat is door Zhanna besproken, maar een en ander klopt niet met onze data. We betalen eerst teveel en daarna te weinig. De administratie is zodanig verstoord dat de receptioniste vraagt om te wachten tot na middernacht, zodat zij haar programma’s kan updaten. Om half een, krijgen we onze sleutels, nadat per kamer de contractdocumenten zijn opgesteld.

Vrijdag 19 oktober

Na het ontbijt is er de eerste verrassing. Tom en Johan komen niet opdagen en we merken enige onrust in het hotel. Als ze na een tijdje wachten opduiken, vertelt Tom dat zijn kamer open stond en zijn bagage was verdwenen. Johan kon met zijn pas de kamer niet meer in. De receptioniste belde haar manager en die belde vervolgens ook weer zijn manager. Het onderzoek nam enige tijd in beslag, maar na de ontdekking dat Tom en Johan een verdieping te laag uit de lift waren gestapt, loste veel op. Onze eerste taak was om 10 grote dozen met speelgoed weg te brengen naar een adres in Zhytomyr. Precies de andere kant op, als waar we de volgende afspraak hebben. Er is niemand thuis. Als we haar dochter bellen, geeft ze aan dat haar moeder nog slaapt, maar weldra zal ontwaken. Intussen verschijnt er een grote hond bij het hek. Volgens Martin een lieve hond die we wel uit het hek kunnen laten. Nadat wij in onze bussen zijn gestapt, opent Martin het hek en pakt de hond direct de vrijheid die hij krijgt. Voor aaien is geen tijd. We lossen de spullen en brengen ze als service nog snel naar de zolderkamer, terwijl we eigenlijk hadden afgesproken ze net over de grens van het terrein te zetten. Hierna snel naar het psychiatrisch hospitaal in Zhytomyr. We zijn wat te laat, rijden nog even mis, maar als we aankomen staat er een ontvangstcomité klaar van zeker 10 mensen. Staf van het ziekenhuis, deputaten gezondheidszorg, vertegenwoordigers van de oblast Zhytomyr en van het stadsbestuur. Zhanna van Modern Format, ontvangt ons hartelijk en we praten bij over de renovatie van een vleugel van het hospitaal. Ook hier is alles sterk verjaard. Ook hier 14 patiënten op een kamer. Samen delen ze enkele toiletten. Ze kunnen niet naar buiten, omdat er geen afgesloten buitenterrein is. We bekijken de plannen voor de renovatie. We gaan hiervoor een plan indienen bij de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Die hebben een aanbesteding lopen voor de wederopbouw van de Oekraïne. We nemen hieraan deel en hopen op EU-geld voor de renovatie van dit gebouw. Na een heerlijke lunch lossen we de bus met hulpgoederen en praten we op het kantoor van Zhanna over de situatie in Oekraïne, de verschillende hulpverleningsprojecten en de aanpak voor de aanbesteding van het ziekenhuis. Iedere keer merken we dan, hoe welkom de hulp is en hoe de oorlog steeds meer het maatschappelijke leven ontwricht. Om vier uur ’s middags nemen we afscheid en rijden weg richting Rivne en Lutsk. We besluiten door te rijden naar de grens bij Ustyluh en te kijken hoelang de passage duurt. Dat valt weer mee. Met ruim een uur zijn we de grens over en rijden door naar Lublin voor de nacht. Daar vinden we een hotelblokkendoos van 1000 kamers, waarin bedden staan om te slapen. Gelukkig merk je dat niet meer om half twee ’s nachts.

Zaterdag 20 oktober 2024

We hebben een voorspoedige terugreis. Prachtig reisweer. Open lucht met zon. Naarmate we Nederland naderen wordt het meer bewolkt en druilerig. Maar de stemming blijft er goed in en ’s avonds om half tien zijn we weer veilig terug in Veenendaal. Tom en Johan rijden dan nog terug naar Driebruggen. Een mooie reis met veel indrukken en dankbaar voor wat we hebben kunnen betekenen.