Blog

Afgelopen week zijn heel veel noodhulpgoederen ingeleverd. Vanaf 5 uur in de middag laadt een enthousiast team van medewerkers 2 bestelbussen. Allebei gratis ter beschikking gesteld. Eén door Roordink BV en één door JOBO asbestrenovatie BV. Donderdagavond om 9 uur rijden Ralph, Hendrik, Bas en Kees, met twee volgeladen bussen richting de Hongaars-Oekraiense grens. De volgende morgen wacht ons een verrassing. Er is geen diesel meer te krijgen bij het station waar we willen tanken. We kunnen nog een stukje doorrijden, maar al snel zien we de eerste vrachtauto’s langs de weg staan zonder diesel. Het wordt een zoektocht naar brandstof. Hier 10 liter, daar 20 liter, maar we halen de grens. Hier ontmoeten we onze projectleider in Oekraïne. Jurgen Knot woont daar met zijn gezin, waar inmiddels een paar vluchtelingen aan zijn toegevoegd. We besluiten om de goederen in Oekraïne af te leveren bij het kindertehuis in Nagydobrony. Dat betekend dat we eerst nog diverse formulieren moeten maken. Om negen uur ’s avonds zijn we bij de Oekraïense grenspost. Daar staan rijen met touringcars te wachten. Vol met vluchtelingen die naar het westen willen vertrekken. Wij gaan juist de andere kant op. Daar staan we alleen. Het lukt vrij gemakkelijk om met al onze spullen binnen te komen en om 10 uur ’s avonds lossen we bij het kindertehuis met een team van vrijwilligers. Ze zijn dankbaar voor de goederen en ook emotioneel dat we hen bezoeken in Oekraine in deze moeilijke tijd. Ze gaan het houdbare voedsel gebruiken voor de kinderen in het kindertehuis, om uit te delen aan de 400 vluchtelingen die in Nagydobrony zijn opgevangen. Daarnaast is er in de zigeunerkampen nood. De mannen zijn vertrokken of ondergedoken, omdat ze worden opgeroepen voor het leger. De vrouwen en kinderen zijn vaak achtergebleven en proberen zichzelf te redden. Extra ondersteuning is van harte welkom. We slapen in het kindertehuis. Om 4 uur in de morgen gaat in Nagydobrony het luchtalarm. De mensen vragen aan ons of wij weten waarom het afging. De volgende morgen proberen we nog een aantal kennissen in Nagydobrony te bezoeken, maar de meesten zijn niet thuis. We hebben wel een ontmoeting met Bela, die werkt en preekt onder de zigeunerbevolking. We rijden naar een kleine grensovergang. Er zijn daar, zoals ingeschat, weinig auto’s, maar wel vluchtelingen te voet. Vrouwen met veelal kleine kinderen en hooguit een paar tassen met spullen. In het niemandsgebied tussen Oekraine en Hongarije bieden we ze een lift aan. De eerste familie weigert, waarschijnlijk bang. De volgende familie stapt in. Een vrouw uit Luhansk, de Donbasregio, is al 4 dagen onderweg.

Ze rijdt mee naar de Hongaarse grenspost. In Boedapest zoeken we de familie Lagatosch op. Een zigeunerfamilie, die we al jaren bezoeken, en nu is gevlucht. Pa is achtergebleven in Nagydobrony. Gezamenlijk gaan we eten bij het pizzarestaurant, waar de oudste dochter Nori, werkt. Jaren geleden hebben we dit gezin ondersteund met Engelse les voor de kinderen. Nu spreken ze ons, als vluchtelingen,  in Budapest aan in het Engels. Nooit kunnen bedenken dat onze ondersteuning op die manier nuttig zou zijn. We rijden de hele nacht door naar huis. Zondagmiddag om 12 uur arriveren we, moe maar dankbaar, in Veenendaal. Dankbaar omdat we zoveel hebben kunnen betekenen en dat we dit met elkaar, maar ook met zoveel hulp van buiten, hebben kunnen doen.