Woensdagavond 29 juni hebben we met elkaar de bus geladen. Dit keer met zakken meel, houdbare etenswaren, medische middelen en elektrisch keukengereedschap. Mooie waardevolle spullen, die ze in de Oekraïne goed kunnen gebruiken. De eindbestemming van de goederen is dit keer Zhytomyr, dat ligt ongeveer 200 km ten westen van Kiev. Van daaruit wordt gedistribueerd naar de voormalige oorlogsgebieden boven Kiev, waar grootschalig vernielingen en plunderingen hebben plaatsgevonden. De zakken meel zijn bestemd voor de vluchtelingenopvang ter plaatse.

Om 21.30 uur ’s avonds vertrekken Johan Oudijn en Kees Boot met de volgeladen bus. Tot Dortmund gaat het goed, maar daar worden we op de snelweg verrast door een klapband. Het is dan inmiddels 11.30 uur en het motregent. We kunnen de bus gelukkig veilig langs de kant van de weg manoeuvreren. Als je dan uitstapt en de band inspecteert heb je toch een minuut nodig om te beseffen dat die band niet meer hard wordt. Daarna besloten om de hulp in te roepen van een pechhulpdienst. De ervaren monteur had wel de zwaarste krik uit zijn assortiment nodig om de bus enigszins omhoog te krijgen. Om 1.50 uur rijden we weer weg met een gemonteerde reserveband. De rest van de reis verliep vlot. Dit keer staken we de grens naar Oekraïne over bij Przemsyl, een grensstad in Polen. Om 18.30 uur arriveren we daar. Voor de grens staat 10 kilometer aan vracht- en tankauto’s te wachten. Wij konden hen passeren en aansluiten bij een paar personenauto’s voor de grens. Na wat papieren opnieuw ingevuld te hebben, reden we ongeveer 2 uur later Oekraïne in.  

Van Zhanna, onze contactpersoon in Oekraïne, krijgen we het adres van ons hotel door. Om 22.00 uur ’s avonds gaat de spertijd in. Dan mag je je niet meer buiten op straat vertonen. Op ons hotel staat met grote letters “Hotel – no Restorannyy”, maar als je honger hebt, lees je gewoon “hotel-restaurant”. Toen ons duidelijk werd dat er zowel geen diner als ontbijt in zat deze keer, hebben we onze noodvoorraad in onze Oekraïne-bus maar aangesproken.

De volgende morgen, zaterdag 1 juli, ontmoeten we Zhanna en Iwan, twee medewerkers van een lokale hulporganisatie die de goederen verder de Oekraïne in gaan brengen. We rijden achter hen aan naar een verlaten oord, waar een grote loods staat, waarin vrachtauto’s worden gerepareerd. Onderweg kom je zogenaamde “roadblocks” tegen. De chef van de garage maakt ons via Zhanna duidelijk, dat er al twee dagen geen luchtalarm is geweest, maar als dat er is, moeten we zo snel mogelijk een schuilplaats zoeken tussen de vrachtauto’s buiten op het terrein. Als die raket dan precies dáár neer komt, heb je volgens hem, zelf de verkeerde schuilplaats gekozen. We hebben gelukkig geen raketten gezien. Tijdens het uitladen van de goederen geven we een interview aan een journalist. Hij wil weten waarom we komen en we vertellen dat we met vreugde goederen brengen om hen te laten zien en voelen dat we de mensen in Oekraïne willen steunen. En zeker hen die door de oorlog alles of veel hebben verloren. De goederen worden zeer gewaardeerd!

Om ongeveer 11.00 uur nemen we afscheid en rijden naar Budomesh-Hrushiv, een kleine grensplaats. In de hoop daar snel de grens over te kunnen steken. Maar ook daar nemen ze de tijd en kost het ons weer ruim 2 uur. Vanaf dat moment ruiken we de thuisstal en gaan we snel richting Nederland, al kunnen we in Polen, de uitgestoken hand van McDonalds niet weerstaan. Op zondag 2 juli om 3.30 uur zijn we weer veilig thuis in Veenendaal.